Jaren geleden kocht ik mijn Fuji X100T. Een geweldige compactcamera met een vaste lens van 35mm (full frame equivalent). Voordat ik die aankoop deed, heb ik veel op internet rondgeneusd en reviews gelezen. Zo'n beetje de belangrijkste reden die destijds de doorslag voor deze camera gaf, was dat ik ergens las dat een vaste lens zorgt voor meer creativiteit. In plaats van aan de zoomring te draaien, zul je voor de gewenste compositie namelijk dichter bij het onderwerp of juist verder er vandaan moeten gaan staan. De gedachte is, dat je hierdoor veel bewuster bezig bent met de gewenste compositie.
Na deze camera jarenlang behoorlijk intensief gebruikt te hebben, kan ik bovenstaande redenatie volstrekt beamen. De Fuji X100T beviel me dan ook zo goed, dat ik écht dacht, dat ik nooit meer een andere camera zou kopen. Een hele enkele keer miste ik de mogelijkheid om wat in te zoomen op een bepaald onderwerp, maar dat gebeurde zo weinig, dat ik me daar totaal niet aan stoorde en dit graag voor lief nam.
Fast forward naar ruim zes jaar geleden. Toen zijn we naar een mooie plek in het buitengebied van Winterswijk verhuisd. Vanaf de eerste week viel ons gelijk op, dat wij blijkbaar niet de enigen zijn, die zich in deze omgeving thuis voelen. Met grote regelmaat nemen we dan ook allerlei vogels waar en zien we het wild soms letterlijk aan het keukenraam voorbij lopen. Al snel realiseerde ik me, dat het toch geweldig zou zijn, als ik iets daarvan zou kunnen fotograferen. Maar ja, met 35mm kom je dan niet heel erg ver of beter gezegd dichtbij. Na lang dubben, want het voelde toch een beetje alsof ik mijn X100T ging verraden, besloot ik om de toen pas uitgebrachte Fuji X-T4 te kopen. Samen met de Fujinon XF100-400mm en de XF1.4X teleconverter had ik opeens zo'n 840mm ter beschikking om al dit moois vast te leggen.
Fantastisch natuurlijk, maar nu ik deze combinatie al een paar jaar regelmatig gebruikt heb om vogels te fotograferen, kan ik toch wel concluderen, dat voor deze kleine gasten de telezoom eigenlijk nooit groot genoeg kan zijn. Want zelfs met die dikke 800mm moet ik toch nog behoorlijk vaak croppen om er een mooie close-up uit te persen. Desalniettemin bevalt deze lens me bijzonder goed. En bovendien is deze combi van telezoom en teleconverter met een gewicht van ruim 1,5kg ook nog eens uitermate acceptabel om gedurende langere tijd te hanteren of in de rugzak rond te sjouwen.
Hieronder een vijftal foto's van vogels die ik afgelopen zomer gemaakt heb. De eerste foto is van een grauwe klauwier. Mijn buurman heeft een klein perceel zodanig ingericht, dat het een perfecte habitat is voor deze vogel. Niet verwonderlijk dat hij in de zevende hemel was, toen hij deze brute vogel juist daar waarnam. Ik zeg bruut, want ondanks zijn schattige 'zorromasker' houdt deze vogel er van om zijn prooien bestaande uit onder andere hommels en kevers op scherpe doornen te spiezen om ze later op een geschikt moment te verorberen.
De resterende vier foto's heb ik allemaal gemaakt in Groningen, toen we daar een paar dagen met de camperbus verbleven. De vogel op de foto hieronder is een kluut. Hoe gaaf het ook is om een vogel groot op een foto vast te leggen, zodat je soms letterlijk de veertjes kunt tellen. Soms is het net zo mooi om een vogel of ander dier wat meer de ruimte te geven in de foto, zodat je een idee krijgt van de natuurlijke omgeving waarin het zich bevindt. Zo ook met deze kluut, die lekker zijn maaltje bijeen zoekt op dit drooggevallen stukje Waddenzee. Zijn spiegeling in het water is natuurlijk de kers op de taart, die voor mij de foto af maakt.
Toen ik 's morgens vroeg na een rondje hardlopen bijna terug was bij de camper, passeerde ik twee fotografen die hun camera's met telezooms klaar hadden staan op hun tripods. Nadat ik informeerde waar hun camera's op gericht stonden, wezen ze naar het buidelvormige nest van een buidelmees. Wauw, op slechts een meter of vijf van waar ik stond, bevond zich een klein maar waanzinnig stukje vakmanschap. Uiteraard heb ik daarna zo snel mogelijk mijn camera gepakt om deze kunstenaar ook proberen vast te leggen. Elke keer als hij uit het nest te voorschijn kwam, had ik ongeveer een seconde de tijd, voordat hij wegvloog. Ondanks dat ik er niet zo van houd, was dit wel de perfecte gelegenheid om de burst-mode van de X-T4 te gebruiken. Onderstaande foto vond ik de beste van de serie.
Op hetzelfde stukje Waddenzee waar ik bovenstaande kluut waarnam, zag ik wat later deze scholekster. Misschien is hij op zoek naar een geschikt plekje voor een nest, wie zal het zeggen. Wat me vooral aan deze foto bevalt, zijn zowel de horizontale als verticale lijnen van die twee afscheidingen. Die geleiden de blik van de kijker als het ware door de hele foto met daartussen die zwart-witte vogel met zijn rode snavel als blikvanger. Ondanks dat deze steltloper niet op de rode lijst staat, gaat het niet goed met deze soort. Dat was dan ook de reden waarom 2023 tot het jaar van de scholekster was verkozen.
Onderstaande foto van een bosrietzanger is een van mijn all-time favoriete vogelfoto's tot nu toe. Ik heb zeker een half uur staan wachten, voordat hij zich ook maar eventjes liet zien in het dichte riet. En dan nog was het behoorlijk lastig om dit vogeltje goed en scherp in de zoeker te krijgen. UIteindelijk leverde mijn geduld onderstaande foto op. Niet alleen de houding van de vogel en het feit dat ie net zijn riedeltje afdraait, spreekt me aan. Maar ook de onscherpe rietstengels en bladeren op de voorgrond, die dienst doen als een natuurlijk kader, vind ik de foto een mooie 'touch' geven.
