Voor mijn tweede bezoek aan Seoul was het plan al snel duidelijk. Ik wilde sowieso terug naar het Dongdaemun Design Plaza. Een kleine zoekactie op Google leerde me, dat niet al te ver daarvandaan zich nog enkele andere interessante plekken bevonden. En dus had ik al snel een route uitgezet vanaf het DDP zigzaggend terug naar het hotel.
In Seoul is het dragen van een mondkapje in het openbaar vervoer nog steeds verplicht. Toen ik naast deze vrouw in de metro stond, vond ik haar plastic handschoentjes heel typerend voor hoe iedereen op zijn of haar eigen manier de coronapandemie beleeft heeft of nog steeds beleeft.
Eenmaal terug bij het DDP had ik precies in mijn hoofd, waar ik wilde zijn om te proberen enkele leuke foto’s te maken. Hopelijk zou de zoomlens op mijn Fuji X-T4 me deze keer wat meer mogelijkheden geven.
Als eerste was daar een doorgang onder het gebouw. Vorige keer stond daar continu een andere fotograaf met een statief te wachten op een goed moment, waardoor ik niet echt op de beste plek kon gaan staan. Deze keer had ik gelukkig geen 'concurrentie' en al snel had ik deze foto gemaakt.
Daarna ging ik naar de plek van onderstaande foto. Die zoomlens kwam daarbij uitstekend van pas, want hierdoor kon ik mooi de drukke omgeving van het gebouw weglaten uit de compositie en de nadruk leggen op het gebouw zelf met zijn strakke vormgeving.
Ook al is het onderwerp van de foto een gebouw zelf, dan vind ik een menselijke aanwezigheid toch vaak een prettige aanvulling. Hierdoor wordt niet alleen de grootte van het gebouw enigszins duidelijk. Maar het geeft de compositie ook een bepaalde levendigheid, waardoor volgens mij de foto net wat langer de aandacht van de toeschouwer vasthoudt. De lijnen die in onderstaande foto naar de twee personen leiden heb ik bewust opgezocht. Vervolgens was het wachten op het juiste moment.
De volgende plek was een wijkje, dat blijkbaar bekend staat om zijn vele muurschilderingen. Eenmaal daar aangekomen vond ik het echter behoorlijk tegenvallen. Er waren lang niet zo veel muurschilderingen als ik had verwacht en ook de kwaliteit was niet geweldig. De muurschildering hieronder vormde daarop de positieve uitzondering.
Het was daarna een korte wandeling naar Changdeokgung, een paleizencomplex uit de 15e eeuw. Het geheel ligt in een groot park en het was mooi en indrukwekkend om alles van dichtbij te kunnen zien.
Het was ook daar, dat ik voor het eerst mensen zag in traditionele kledij. Later zag ik nog veel meer (voornamelijk) jongelui, in dezelfde soort outfit. Eenmaal terug in het hotel kwam ik er achter, dat het die dag een nationale feestdag was. Op 1 maart 1919 was er voor het eerst een groot protest tegen de Japanse overheersing en gedwongen culturele assimilatie. Later kwam hier de zogenaamde 1 maart beweging uit voort. Ik vermoed dan ook dat dat de reden was van die traditionele kledij.
Als laatste stond Bukchon Hanok Village op het programma. Dat is een traditioneel dorp met veel smalle steegjes en oude huizen. Fotografisch viel ook dit echter een beetje tegen. Ik probeerde op een gegeven moment een compositie met uitzicht over de traditionele daken te krijgen, maar dat viel niet mee. Ik kreeg het maar niet voor elkaar om een foto zonder ongewenste en storende randzaken te maken. Wel zag ik op een gegeven moment een jong stel voor me, dat blijkbaar met een fotosessie bezig was. Een paar extra foto's zullen ze toch niet erg vinden? KIik, klik.
Vanaf daar ben ik in een rechte lijn terug naar het hotel gelopen. Onderweg heb ik nog onderstaande foto gemaakt. Grappig hoe het roze en zwart/wit tot in de details is doorgevoerd.
De volgende dag heb ik nog een klein rondje in de buurt van het hotel gelopen, wat nog een paar foto's extra opleverde. 's Avonds was het tenslotte weer tijd om terug naar huis te gaan. Al met al had ik me weer prima vermaakt!
