Spitsbergen

Ongeveer een jaar geleden heb ik deze reis geboekt en eindelijk was het nu zover. Op naar Spitsbergen!

Ik zal eerlijk bekennen, dat ik normaal gesproken geen fan ben van georganiseerde reizen, maar op Spitsbergen is er gewoon geen alternatief. Vanwege het gevaar van ijsberen, moet er altijd een begeleider/gids met een geweer aanwezig zijn. Een goede reden dus om te kiezen voor een week op een relatief klein expeditieschip met aan boord slechts negen andere enthousiaste fotografen en een kleine crew.

Om enigszins structuur in deze blogpost aan te brengen, leek het me slim om de foto's per onderwerp te groeperen. In totaal ben ik zo op zeven verschillende onderwerpen uitgekomen en de eerste daarvan is:

Menselijke activiteit

Via een tussenstop in Oslo kwamen we aan het begin van de middag aan in Longyearbyen. Een klein dorp of beter gezegd nederzetting, maar desalniettemin goed uitgerust met alle benodigde en gewenste faciliteiten. Omdat het kort voor onze aankomst al wat gesneeuwd had (wat blijkbaar zelfs voor Spitsbergen uitzonderlijk is voor eind september), vielen we gelijk met onze neus in de boter.

In Longyearbyen zelf is het toegestaan om vrij rond te lopen. Maar aan de rand van de bebouwde kom wordt je er aan herinnerd, dat het risico te groot is om vanaf dat punt onvoorbereid verder te gaan.

We hebben in die week maar een relatief klein deel van Spitsbergen gezien, maar het verbaasde me hoeveel sporen van menselijke activiteit we nog tegen zijn gekomen. Zo zagen we een aantal (overblijfselen) van hutten van pelsjagers, een aangespoelde boot en flink wat restanten van mijnbouwactiviteiten.

Ook hebben we een bezoekje gebracht aan Pyramide. Een zo goed als verlaten Russische nederzetting waar vroeger veel steenkool gewonnen werd. Momenteel leeft er nog een handjevol bewoners, die voor toeristen het hotel draaiende houden. Als je niet beter wist, zou je zo kunnen denken dat je ergens in de jaren '70 in de Sovjet-Unie rondliep. De sneeuw die op een gegeven moment viel, was dan ook zeer toepasselijk en gaf het geheel nog net dat beetje extra sfeer.

Landschappen

In een eerdere blogpost schreef ik over de voor mij aantrekkelijke weidsheid en wildernis van het Zweedse landschap. Het zal je niet verbazen als ik zeg, dat Spitsbergen de overtreffende trap hierin is. Fjorden, bergen, toendra's en gletsjers, het is één grote, onherbergzame wildernis die enorme indruk maakt.

Niet alleen hadden we enorm geluk met de sneeuw die kort daarvoor gevallen was, maar ook qua weer hadden we het eigenlijk niet beter kunnen treffen. Alle weersomstandigheden hebben we die dagen langs zien komen. En opvallend was ook, dat door de geografie van de archipel deze weersomstandigheden enorm snel veranderden. Soms was er dus letterlijk sprake van 'Four seasons in one day'.

Eind september is het op Spitsbergen 'gewoon' overdag licht en 's nachts donker. En omdat de zon niet heel erg hoog boven de horizon uitkomt, heb je, als de bewolking het toelaat, de hele dag mooi zacht licht. De zonsopkomst en zonsondergang duren dan ook een stuk langer dan we in Nederland gewend zijn. Heerlijk natuurlijk voor iedereen die van landschapsfotografie houdt.

Hieronder een greep uit de landschappen die we voorgeschoteld kregen.

Fauna

Zoals gezegd bestaat er op Spitsbergen een reële kans dat je een ijsbeer zult zien. Toch blijft die kans klein en ik ging er dan ook niet van uit dat dat zou gebeuren. Maar los van die arctische mannetjesputter valt er genoeg andere fauna waar te nemen. Het beste seizoen voor vogels was natuurlijk voorbij, maar ondanks dat zagen we toch nog regelmatig verschillende vogels rond het schip vliegen of op een ijsschots zitten.

Enkele keren zagen we redelijk veraf een zeehond opduiken. Het blijft een leuk gezicht, zeker als je ziet dat hij net zo nieuwsgierig is naar ons als wij naar hem. Als ik het me goed herinner is het exemplaar hieronder een baardrob.

Rendieren hebben we regelmatig gezien. Die hieronder was al aardig op weg om een flinke vetreserve voor de winter aan te leggen. Gelukkig was hij lekker druk met eten, zodat ik, liggend in de sneeuw, enkele leuke foto's kon maken.

Maar hoe mooi alle hierboven beschreven waarnemingen ook waren, het hoogtepunt was toch wel een poolvos, die uit het niets opdook. Wat een geweldige ervaring om zo'n mooi dier in zijn natuurlijke habitat te kunnen zien. Hij had nog een klein restant van zijn zomervacht, want er was nog een beetje grijs in zijn witte wintervacht te zien. Desondanks viel hij al bijna helemaal weg tegen de besneeuwde helling.

Om te voorkomen dat dit bericht te lang wordt, zullen de resterende foto's in een volgende blogpost verschijnen. Klik hier voor het tweede deel van dit verslag.