Solotrip

Ik hoef er niet omheen te draaien, ik ben een einzelgänger. Marie-José is de eerste, die dat zal beamen. Dus toen vorige maand de gelegenheid zich voordeed om een paar dagen alleen op pad te gaan met de camper, hoefde ik daar niet lang over na te denken. Natuurfotografie.nl heeft een aantal mooie locatiegidsen in de webshop. Dus met de uitgave voor Zuid-Nederland naast me op de bijrijdersstoel reed ik richting Loon op Zand, het gemoedelijke dorpje in het midden van Noord-Brabant waar ik geboren en getogen ben.

Ik had het plan om bij zonsondergang een panoramafoto te maken van de zandverstuiving nabij Landgoed Bosch en Duin. Het was zondag en een mooie zonnige dag, dus dat betekende ook ’s avonds nog veel dagjesmensen. Zoals zo vaak is de oplossing dan om gewoon een stuk(je) door te lopen. Dat ik in dit geval ook nog al die voetafdrukken in het zand achter me liet, was mooi meegenomen.

Ik zocht een plekje dat wat hoger op een duin lag, zodat ik een mooi overzicht had. Daarna was het wachten op wat zou komen. En ik moet zeggen, dat ik deze eerste avond gelijk met mijn neus in de boter viel. Om het hele panorama te fotograferen waren 7 (deels overlappende) foto’s in portretstand nodig. Ook had ik een belichtingsbracket op mijn camera ingesteld van -2 naar +2 stops. Dus in totaal zou ik dan 21 foto’s ter beschikking hebben om mee te werken.

Toen ik in Lightroom alles had samengevoegd, kwam ik er al meteen achter, dat dit panorama van 7 foto’s veel te wijd was. De mooie zonsondergang viel totaal in het niet bij de rest. Ik heb dan ook flink het mes in het origineel moeten zetten, maar ben desondanks blij met het uiteindelijke resultaat.

De volgende dag ben ik teruggegaan en heb een lekkere ochtendwandeling door de bossen gemaakt. Het was echter lastig om daar goede composities te vinden. Het ochtendlicht was nog mooi goudkleurig en zacht, maar de composities die ik tegenkwam, waren veelal een ratjetoe. Dat wil zeggen, geen duidelijk onderwerp en/of vaak een chaotische achtergrond.

Eenmaal weer aan de rand van de zandverstuiving waar flink wat heide groeit, zag ik meer mogelijkheden. Ik nam me dan ook voor om in augustus, als de heide in bloei staat, terug te komen. Met het paars van bloeiende heide op de achtergrond komt onderstaande foto waarschijnlijk veel beter uit de verf.

De volgende ‘natuurbestemming’ in Brabant waar je niet omheen kunt, is natuurlijk De Biesbosch. Ook dit is een heel groot gebied, dat dwingt tot het maken van keuzes. Ik koos die middag voor het deel dat Museumeiland heet. Mooi en afwisselend en ik had een geweldige middag, maar qua foto’s leverde het weinig op. Foto’s van diverse vogels in vlucht of foeragerend in het water spraken me niet echt aan. Uiteindelijk maakte ik vlak voor vertrek nog onderstaande foto van een aalscholver met een enorme cumulus-wolk op de achtergrond. Weet je trouwens waarom je aalscholvers relatief vaak ergens ziet zitten met hun vleugels uitgespreid? Zij hebben blijkbaar een minder goede waterafstotende vetlaag dan de meeste andere watervogels. Hierdoor moeten zij elke keer, nadat ze op vissen hebben gejaagd, hun vleugels laten drogen door ze uit te spreiden. Een leuk weetje toch?

Dag drie trapte ik af met een bezoek aan Landgoed Mattemburgh. In een klein deel van het bos daar staan mooie, oude beuken. Maar hoe ik ook probeerde, wederom lukte het me niet om een mooie, rustige compositie voor elkaar te krijgen. Jammer, dan maar door naar de vogelkijkhut van Markiezaat. Na een korte wandeling door de polder kwam ik aan bij een prachtig gelegen hut met een mooi uitzicht. Helaas waren alle vogels te ver weg om enigszins acceptabel in de zoeker te krijgen. Dus ook hier stapte ik na een uurtje of twee zonder resultaat weer de bus in.

Eerst maar even lunchen en in de gids kijken, waar ik die middag naartoe zal gaan. Mijn oog valt op het Liesbos tussen Breda en Etten-Leur. Hier zouden alle in Nederland levende spechten voor moeten komen. Dat klinkt aantrekkelijk, dus op naar dit relatief kleine bos langs de A58.

Ik zal je eerlijk zeggen, dat ik die hele middag geen specht heb gehoord of gezien. Maar wat ik wel tegenkwam, was precies datgene, waar ik die ochtend als eerste naar op zoek was. Een mooie, simpele compositie van enkele flinke beuken met ook nog eens geweldig licht.

Dit is absoluut mijn favoriete foto van deze trip. De aandacht van de kijker wordt als het ware via een ‘slingerpaadje’ tussen de eerste twee beuken door naar het onderwerp geleid. Die voorste beuken vormen zodoende een mooi natuurlijk kader. Daarnaast valt het licht niet alleen precies goed op die achterste beuk, maar ook op de horizontale takken links daarvan. Frisgroene blaadjes zoals je ze alleen in de lente tegenkomt.

Voor de laatste ochtend had ik het gebied De Vilt op het oog. Dat ligt in de buurt van de Maas iets ten zuiden van Cuijk. Het plan was om diezelfde avond nog die kant op te rijden, zodat ik daar de volgende dag de zonsopkomst zou kunnen meemaken. Zo gezegd, zo gedaan.

Als je ergens voor de eerste keer bent, zoals op bijna alle bovengenoemde locaties, dan heb je vaak geen idee wat de beste plek is voor de omstandigheden op dat moment. Helemaal als het ook nog eens schemerig is zoals deze ochtend. Aan de rand van deze plas waren vanwege het hoge riet slechts twee plekken met uitzicht over het water, dus dat maakte de keuze een stuk makkelijker. Ik koos voor de plek met enkele gele irissen, die ik dan mooi als voorgrond kon gebruiken. Het kleine beetje mist dat boven het water hing, maakte er een sfeervol geheel van. Een mooie ochtend om een paar fijne dagen mee af te sluiten. Kortom, missie geslaagd!